نیم قرن بلاتکلیفی بیمارستان رضا در مشهد | بررسی تخریب یا تجدید بنای بیمارستان نیمه کاره در شورای عالی ساخت و ساز

فاطمه غلامی | شهرآرانیوز؛ همچنین شهروند دیگری نوشت: «چرا ساختمان‌های رها و نیمه کاره در مشهد، متولی درست و درمانی ندارد؟ در حاشیه شهر چند مدرسه نیمه کاره مانده اند. در بولوار توس هم ساخت یک بیمارستان هنوز به سرانجام نرسیده است.»
«بیش از ۴۰ سال است که قرار است بیمارستان رضا در بزرگراه پیامبر اعظم (ص) احداث شود، در حاشیه این بولوار، اسکلتی نیمه کاره وجود دارد که غبار فرسودگی و کهنگی بر چهره اش زار می‌زند و گویا قرار نیست بعد از این همه معطلی و بلاتکلیفی، التیامی بر درد‌های بیماران باشد.»

«سال‌هاست که قرار است بیمارستانی در بزرگراه پیامبر اعظم (ص) فعلی احداث شود. آن زمان فکرکنم اصلا این قسمت از شهر به این شکل بزرگراهی نبود و محدوده شهری اطراف آن حتی تعریف نشده بودند. الان تعداد زیادی از شهروندان در این قسمت شهر ساکن هستند، چرا کسی به فکر ادامه کار احداث این بیمارستان نیست؟ این محدوده شهر به این مجتمع درمانی نیاز دارد. مشخص نیست متولی سامان دهی و ادامه فرایند ساخت این بیمارستان چه کسی است، لطفا پیگیری کنید.»

تمام این عبارات متن پیامک‌ها و درخواست‌های شهروندان مربوط به ساختمان نیمه کاره‌ای است که از حدود ۴۰، ۵۰ سال قبل در جاده سنتو حوالی بولوار توس، کلنگش بر زمین خورد تا هم پوشش درمانی_ بیمارستانی در این قسمت از شهر برای شهروندان به وجود آید و هم نیاز‌های پزشکی و اورژانسی شهروندان را تأمین کند.

محمود خیامی، خیر بزرگ مشهد، در سال ۵۵ کلنگ این بیمارستان را به زمین زد و به عشق امام هشتم (ع) هم نام این بیمارستان را بیمارستان رضا معرفی کرد. کارِ ساخت بیمارستان در اوایل شروع کار خوب و با سرعت پیش می‌رفت و هیچ کمبودی، به ویژه کمبود اعتبارمالی در احداث آن احساس نشد. اسکلت فلزی بیمارستان رضا که بالا رفت و به قول معمار‌ها کار ساخت و ساز به دیوارچینی و نازک کاری که رسید، برادران خیامی به خارج از کشور مهاجرت کردند و این گونه شد که کارِ ساخت دومین مرکز درمانی محمود خیامی کاملا متوقف شد و کار ساخت بیمارستان رضا نیمه تمام متوقف ماند و همچنان نیمه تمام باقی مانده است.

واگذاری به تأمین اجتماعی

ساختمان نیمه تمام بیمارستان رضا در سال ۵۸ به بنیاد مستضعفان تحویل داده می‌شود و پس از چهارده سال بلاتکلیفی، در سال ۷۱ به سازمان تأمین اجتماعی واگذار می‌شود تا تعیین تکلیف شود، اما پس از آن هم، حتی با داشتن متولی هیچ اتفاق تازه‌ای برای این ساختمان رقم نمی‌خورد و همچنان بلاتکلیف باقی مانده و این بلاتکلیفی حدود پنجاه ساله، دیگر این روز‌ها امان شهروندان را بریده است. از یک سو شهروندان در این قسمت شهر به یک مجتمع بیمارستانی نیاز دارند و از سوی دیگر متولی سامان دهی دست روی دست گذاشته و کار ساخت هنوز متوقف است.

پیگیر احداث هستیم

به دنبال پیگیری سرنوشت این بیمارستان بلاتکلیف، مدیر درمان تأمین اجتماعی خراسان رضوی در این باره می‌گوید: پیگیر احیای این پروژه هستیم و در دستورکار تأمین اجتماعی گذاشته شده است، تا به الان چندین پیمانکار متولی ساخت این بیمارستان شده اند، اما بنا به دلایل نامعلوم کار متوقف شده است.
علی رضا زاده می‌گوید: استفاده از مصالح ساختمانی قدیمی که متعلق به بیش‌از ۴۵ سال پیش است، یکی از علل طولانی شدن این پروژه بوده است، بنابراین گروه مشاوران خانه سازی هم اکنون در حال مطالعات احداث ساختمان این بیمارستان هستند تا مشخص شود آیا این ساختمان متناسب با استاندارد‌های روز است یا خیر و آیا استحکام بنا دارد.

او ادامه می‌دهد: در صورتی که استقامت و استحکام بنای ساختمان تأیید شود، بهره برداری از این پروژه کلید خواهد خورد و در صورت نداشتن استحکام لازم، باید تخریب شود تا پروژه‌ای دیگر از نو ساخته شود.
این مقام مسئول اظهار می‌کند: تعداد تخت خواب‌های این بیمارستان بر مبنای مجوز وزارت بهداشت در نظر گرفته خواهد شد، همچنین درباره میزان اعتبار لازم برای ساخت این بیمارستان هنوز هیچ کار کارشناسی انجام نشده است.
مدیر درمان تأمین اجتماعی خراسان رضوی بیان می‌کند: بعد از اتمام طرح مطالعاتی درباره میزان استحکام بنا، وارد بررسی تخصصی جزئیات خواهیم شد.

طرح موضوع در شورای عالی ساخت وساز

رضازاده بیان می‌کند: در چند ماه اخیر، مدیر عامل درمان تأمین اجتماعی کشور بعد از بازدید از این پروژه، دستور داد تا این موضوع، در شورای عالی ساخت و ساز تأمین اجتماعی بررسی و گزارش نهایی آن ارسال شود تا پس از بررسی کارشناسان فنی، عملیات احداث این بیمارستان تعیین تکلیف شود.
گویا قرار نیست قصه پرغصه این بلاتکلیفی حدود پنجاه ساله به پایان برسد. در حالی که همه مراکز درمانی مشهد در مرکز شهر قرار دارند و مناطق حاشیه‌ای شهر از یک بیمارستان درست و حسابی محروم هستند، بیمارستان نیمه تمام طی یک تصمیم درست و بجا به تأمین اجتماعی واگذار شد، اما متأسفانه گویا باز هم قرار است در گیرودار‌های پروسه‌های اداری برای تصمیم نهایی باقی بماند.